به دخترم ،  هـستــــــــــي

 

 

 

چقدر خنده  به  لب هاي  تو  برازند َه ست

چه رنگ ِ شاد ِ قشنگي ، چه خنده ات زنده ست

 

چقدر گل كه همه چشم بر دهان ِ تو ، تا

چه وقت  ميل ِ عزيزت موافق خند ه ست

 

رواج و رونق ِ بازار ِ شعر هاي  تَرَ م !

كمي بخند كه اين دفتر از غم آكنده ست

 

كدام سمت ِ سرودن تو را  نفس نكشيد ؟

شكوه ِ نام تو در هر غزل پراكنده ست

 

دو لب ، دو مصرع  ِخندان ، چه شاه بيتي شد !

مرا چه حال ِ خوشي داده از سرودن دست

 

دو خط ، دو خاطره ي خوش ، دو انحناي مليح :

چقدر خنده  به  لب هاي  تو  برازند َه ست

 

 

تير ماه هشتاد ونه