تا آن تلاقی موعود

                                                                           

                                 _{برای آن آخرین قرار عاشقانه که به آن وعده داده شده ام .}

 

_{تا آن تلاقی موعود}

 

 

فرقی  چه می کند ؟

فرقی چه می کند ؟

من ایستاده باشم  و او

رو سوی من به تاخت  بیاید ،

یا من به سوی او

حکماً غرض تلاقی ما هر دو ساکن و ساری ست

یا

ما هر دو  ساری و ساکن

حکماً غرض فشردن یکدیگر است در آغوش :

                                                       دیدار

 

زیباست ، زیبا

این آخرین قرار ملاقات

در انتهای خط

 

آنک

تنها حریر نازکی از

آرامشی بلیغ و فسونکار

مابین  ماست

 

وقتی

که کوبه های خون

بر روی طبل شوم شقیقه

دیگر نفیر نبض نمی گردد ،

یک پرده فاصله ست فقط

 یک پرده

تا آن تلاقی موعود

فرقی چه می کند ؟

حکماً غرض که نقض نمی گردد .

 

                                                                                           بهمن هزار و سیصد و هشتاد دو

 

پایان قناری

 

 تصنیف وترانه ایست که اول بار آن را بر روی آهنگی از دوست عزیزی ـ بماند ـ گفتم و نوشتم . شکل اولیه اش  کمی با این فرق داشت ؛ ولی نهایتا به این شکل و شمایل  در  آمد :

 

 پایانِ قناری 

 

 

 شب دق مرگِ ترانه

 شب پایانِ قناری   

 غزلی گنگ وسترون

         فقط این مانده کنار من

                                                                            

 چه شدآن وسوسۀ سرخ

 که من از شاخه نچیدم

 چه سر انجام غریبی

            که مرا گاز زند سیبی  !

 

 شب بیداری محتوم

 شب سردرگم سنگین

 پس از آن خواب خجسته

 که گره می زند آیا 

  نخ رویای قشنگی  

 که به یکباره گسسته

            وَ به خمیازه شده بسته

 

                                                *******

 

 نگران تو نشستم

 تو در آیینه نبودی

 وَ تو  را آه کشیـدم

            شبحی شکل خودم دیدم

 

  شبحی تار و مردد

  خورۀ ذهن و زبانم

  من و این آینـه کم کم

              به ستوه آمده ایم از هم

 

 شب دق مرگ ترانه

 شب پایان قناری

 جسدی مانده کنارم

 به جز این گور گرامی

 نفس مردۀ خود را

 به چه خاکی بسپارم ؟

          که همین آینـه را دارم