چهار راه

 

آنک چراغ قــرمــز ، ماندن به ناگزیـر

یعنی دوبـاره دیر شــــد آری دوباره دیر

رنگ درنگ  سایه ی  خودرا فکنده است

سنگین ، به روی حوصله های جوان و پیر

دستی نحیف و کوچک ، آنسو تَرَک  کشد

بر شیــشه دستمال کثیفی  به  رنگ  قیر

و پتک محکمی به سرش که:« نکن،نکن

بدتـر کثیف کردی اش آخر ،  بیا  ،  بگیر

حالا  غرور  له شده  از  مشت  کو چکش

می افتد و به جاش درآ ن  سکه ای حقیر

تردید :  پس دهد ؟  بپذیرد؟  قبول؟  رد؟

باز امتحان دوباره چه بی رحم و سختگیر

 *****

آنک  چراغ  سبز ،  وَ حرکت ،  وَ  می برد

رنگ درنگ ، سایه ی خود را از این مسیر

اما  هنــوز ، آبی  این  چــــــــارراه  را

پوشانده است  سایه ی یک لاشه خوار پیر

 

آذر هشتاد و شش

 

 

 به رنگ حیرت و حاشا

 

و  اندکی  متفاوت ، طلــــــوع  این  بارش

نوشت  عشق ،  وَ  فورا  شروع  شد  کارش

نوشت عشق وَحس کرد دفترش خیس است

واشک شوق  روان شد  ز چشم  خودکارش

نوشت ؟  او نه ؛   کسی  دیگر از  درون  او

به  این  نوشتن  یک باره  کرد  وادارش

زمین به دلبری آنک خودی  نشان  می داد

و  با  تمام وجود  آسمـــــــان  خریدارش

عجب  کشـــاکش  شیرین  بی بدیلی  بود

که  چشم ، یک مژه  برهم نزد  ز  دیدارش

که می کشید که را سوی خویش،او یاعشق؟

درست ، مثل  کمانی که  می کشید  آرش

کشید و چله رها کرد و  جان خویش  در او

نفس نیامد از  آن  پس  ،  تمام شد کارش

 

مرداد هشتاد و شش